Naturalnie, że określanie zawartości różnych substancji w produktach żywnościowych jest bardzo skomplikowane i zawsze trzeba się liczyć z różnicami pomiaru, choćby wynikającymi z różnych metod analitycznych i różnego surowca badanego (inna gleba, klimat, odmiana itd.). To też wielu praktyków uważa, że na tego rodzaju dane w tabelach trzeba patrzeć, jako na liczby orientacyjne.
W naszym kraju obowiązujące niejako są dotąd tabele prof. A. Szczygła i jego współpracowników (aktualizowane zresztą przez Instytut Żywności i Żywienia), ale zawsze chyba dobrze jest wiedzieć, co na ten temat mówią inni. Dlatego w tej książce posługujemy się cytowaniem nie tylko tabel różnych autorów polskich, ale i danych opracowanych w innych krajach.
Do najbogatszych źródeł tego składnika — ogólnie biorąc — należą: orzechy oraz fasola i inne nasiona roślin strączkowych. Na przykład, pół szklanki surowych nasion fasoli „Jasiek” zawiera 151 mg magnezu, a taka sama ilość soi — 200 mg. Bardzo krótko gotowane takie warzywa, jak: szpinak, botwinka, kalarepa, zawierają również sporo magnezu, ale gotowane długo i w dużej ilości wody tracą go w zastraszającym tempie, gdyż jest wypłukiwany.
Dodajmy jeszcze, że najtańszym nawozem magnezowym jest popiół z węgla brunatnego, który zawiera ok. 4% magnezu, a oprócz tego*-16—25% wapnia i różne mikroelementy (żelazo, bor, miedź, mangan, cynk, molibden i in.). Kizeryt, nawóz importowany z NRD, zawiera 20% magnezu i na ogół stosuje się go wtedy, gdy brak siarczanu lub chlorku magnezu. Na przykład, przy chlorozie liści na plantacjach pomidorów stosuje się podlewanie ich roztworem siarczanu magnezu lub — jako nawożenie główne — 2 kg siarczanu magnezu na 100 m2.
Może warto jeszcze dodać, że wszelkie słodkie wypieki z białej mąki zawierają znikome ilości magnezu. W warzywach występuje ten pierwiastek w bardzo różnych ilościach, zależnych od jego zawartości w glebie, a także od użycia nawozów sztucznych.
Leave a reply